ดูเพิ่ม: ห่าง และ ห้าง

ภาษาไทย

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *trwɤːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉᩣ᩠ᨦ (หาง), ภาษาลาว ຫາງ (หาง), ภาษาไทลื้อ ᦠᦱᧂ (หาง), ภาษาไทดำ ꪬꪱꪉ (หาง), ภาษาไทใหญ่ ႁၢင် (หาง), ภาษาอาหม 𑜍𑜂𑜫 (รง์), ภาษาแสก หร่วง, ภาษาจ้วง rieng, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hang หรือ tang

การออกเสียง

แก้ไข
การแบ่งพยางค์หาง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงhǎang
ราชบัณฑิตยสภาhang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/haːŋ˩˩˦/(สัมผัส)

คำนาม

แก้ไข

หาง

  1. ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลำตัวสัตว์
  2. ขนสัตว์จำพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น
  3. ส่วนท้ายหรือปลาย
    หางเชือก
    หางแถว
  4. (สุภาพ) คำสุภาพเรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง
  5. เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง
  6. เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง
    หางเหล้า
    หางกะทิ
    หางน้ำนม
  7. ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง

คำลักษณนาม

แก้ไข

หาง

  1. เรียกปลาช่อนตากแห้ง
    ปลาช่อนหางหนึ่ง
    ปลาช่อน 2 หาง

คำสืบทอด

แก้ไข
  • เขมร: ហាង (หาง)