หาง
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *trwɤːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉᩣ᩠ᨦ (หาง), ภาษาลาว ຫາງ (หาง), ภาษาไทลื้อ ᦠᦱᧂ (หาง), ภาษาไทดำ ꪬꪱꪉ (หาง), ภาษาไทใหญ่ ႁၢင် (หาง), ภาษาอาหม 𑜍𑜂𑜫 (รง์), ภาษาแสก หร่วง, ภาษาจ้วง rieng， ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง hang/tang
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | หาง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | hǎang |
| ราชบัณฑิตยสภา | hang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /haːŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
หาง
- ส่วนที่ยื่นออกจากส่วนท้ายแห่งลำตัวสัตว์
- ขนสัตว์จำพวกนก เช่น กา ไก่ ที่ยื่นยาวออกทางก้น
- ส่วนท้ายหรือปลาย
- หางเชือก
- หางแถว
- (สุภาพ) คำสุภาพเรียก ปลาช่อนว่า ปลาหาง
- เรียกดาวจรที่ส่วนท้ายมีแสงลักษณะเป็นทางยาวดุจหางว่า ดาวหาง
- เรียกของที่คัดหรือกลั่นเอาส่วนที่เป็นหัวออกแล้วว่า หาง
- หางเหล้า
- หางกะทิ
- หางน้ำนม
- ส่วนของตัวหนังสือไทยที่ลากยาวขึ้นทางเบื้องบนหรือทางเบื้องล่าง
คำลักษณนาม แก้ไข
หาง