สุก
ภาษาไทย แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | สุก | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sùk |
| ราชบัณฑิตยสภา | suk | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /suk̚˨˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ||
รากศัพท์ 1 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง 熟 (MC d͡ʑɨuk̚); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສຸກ (สุก), ภาษาไทใหญ่ သုၵ်း (สุ๊ก), ภาษาอาหม 𑜏𑜤𑜀𑜫 (สุก์), ภาษาจ้วง sug; เทียบภาษาสุ่ย sog, ภาษาไหลดั้งเดิม *sʰɯːk
คำกริยา แก้ไข
สุก (คำอาการนาม การสุก หรือ ความสุก)
- พ้นจากห่าม
- ผลไม้สุก
- เปลี่ยนสภาพจากดิบด้วยกรรมวิธีต่าง ๆ อย่างต้ม ผัด ย่าง เป็นต้น
- ต้มไก่สุกแล้ว
- ย่างเนื้อให้สุก
- ถึงระยะที่ได้ที่หรือแก่จัดแล้ว
- ข้าวในนาสุกเกี่ยวได้แล้ว
- ฝีสุกจนแตก
- ต้อสุกผ่าได้แล้ว
- โดยปริยายหมายถึงอาการที่คล้ายคลึงเช่นนั้น
- ร้อนจนเนื้อตัวจะสุกแล้ว
- ถูกเขาต้มจนสุก
- เรียกชายที่บวชเป็นพระภิกษุและสึกแล้วว่า คนสุก
- ปลั่งเป็นมันแวววาว
- ทองเนื้อสุกดี
รากศัพท์ 2 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาบาลี สุก (“นกแก้ว”); เทียบภาษาสันสกฤต शुक (ศุก, “นกแก้ว”)
คำนาม แก้ไข
สุก
รากศัพท์ 3 แก้ไข
คำกริยา แก้ไข
สุก (คำอาการนาม การสุก)
รากศัพท์ 4 แก้ไข
ยืมมาจากภาษาบาลี สุกฺก (“ขาว, สว่าง”); เทียบภาษาสันสกฤต शुक्र (ศุกฺร, “ขาว, สว่าง”)
รูปแบบอื่น แก้ไข
- (ล้าสมัย) สุกก
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | [เสียงสมาส] สุก-กะ- | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sùk-gà- |
| ราชบัณฑิตยสภา | suk-ka- | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /suk̚˨˩.ka˨˩./ | |
คำคุณศัพท์ แก้ไข
สุก