ชู้
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ɟuːꟲ² (“คนรัก; ผู้ล่วงประเวณี”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨩᩪ᩶ (ชู้), ภาษาเขิน ᨩᩪ᩶ (ชู้), ภาษาลาว ຊູ້ (ซู้), ภาษาไทลื้อ ᦋᦴᧉ (ชู้), ภาษาไทใหญ่ ၸူႉ (จู๎), ภาษาไทใต้คง ᥓᥧᥳ (จู๎), ภาษาอาหม 𑜋𑜥 (ฉู)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | ชู้ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | chúu |
ราชบัณฑิตยสภา | chu | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /t͡ɕʰuː˦˥/(สัมผัส) |
คำนาม แก้ไข
ชู้ (คำลักษณนาม คน)
- ผู้ล่วงประเวณี
- การล่วงประเวณี
- ชายที่ร่วมประเวณีกับเมียผู้อื่น เรียกว่า เป็นชู้, หญิงที่มีสามีแล้วแต่ร่วมประเวณีกับชายอื่น เรียกว่า มีชู้
- (โบราณ, ร้อยกรอง) คู่รัก, คนรัก
คำประสม แก้ไข
ชู้
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /t͡ɕuː˦˥/
คำนาม แก้ไข
ชู้ (คำลักษณนาม ฅน)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨩᩪ᩶ (ชู้)