สนิท
ภาษาไทย
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขพจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสภา ระบุว่ามาจากภาษาบาลี สินิทฺธ (“เสน่หา, รักใคร่; ชิด”), จากภาษาสันสกฤต स्निग्ध (สฺนิคฺธ) แต่หากพิจารณาจากความหมายที่ใกล้เคียง อาจมาจากภาษาเขมรเก่า ត្និត៑ (ตฺนิตฺ) หรือภาษาสันสกฤต सनीड (สนีฑ); เทียบภาษาเขมร ស្និទ្ធ (สฺนิทฺธ)
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | สะ-หฺนิด | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sà-nìt |
| ราชบัณฑิตยสภา | sa-nit | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /sa˨˩.nit̚˨˩/(สัมผัส) | |
คำคุณศัพท์
แก้ไขสนิท (คำอาการนาม ความสนิท)
คำกริยาวิเศษณ์
แก้ไขสนิท (คำอาการนาม ความสนิท)
- แนบชิด
- เข้าปากไม้ได้สนิท
- กลมกล่อม, กลมกลืน, ในลักษณะที่เข้ากันได้ดีไม่มีอะไรบกพร่อง ซึ่งดูประหนึ่งว่าเป็นเนื้อเดียวหรือเป็นอันหนึ่งอันเดียวกัน
- ประตูปิดสนิท
- สีเข้ากันสนิทเป็นเนื้อเดียวกัน
- ผนังห้องแต่ละด้านแม้จะทาสีต่างกันแต่สีก็เข้ากันได้สนิท
- อย่างแท้จริง หรือทั้งหมดโดยไม่มีอะไรแทรกหรือเจือปน
- มะปรางหวานสนิท
- เชื่อสนิท
- ตีหน้าสนิท
- มาก, จริง ๆ, (ใช้กับคำกริยาบางคำ)
- แสบสนิท
- โสดสนิท
คำประสม
แก้ไขอ้างอิง
แก้ไข- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 15.