อัน

ดูเพิ่ม: อน, อน., อั้น, อิน, อีน, อึน, อื่น, อุ่น, อูน, และ อ้น

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) อนน

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ʔalᴬ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน อัน, ลาว ອັນ (อัน), คำเมือง ᩋᩢ᩠ᨶ (อัน), เขิน ᩋᩢ᩠ᨶ (อัน), ไทลื้อ ᦀᧃ (อัน), ไทดำ ꪮꪽ (อัน), ไทใหญ่ ဢၼ် (อัน), ไทใต้คง ᥟᥢ (อัน), อาหม 𑜒𑜃𑜫 (อน์), จ้วง aen

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		อัน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	an
	ราชบัณฑิตยสภา	an
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔan˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		อันต์

คำนาม

อัน

1. สิ่ง, ชิ้น
2. ทะลาย

   อันหมาก

   อันมะพร้าว

3. คำบอกลักษณะสิ่งของซึ่งโดยปรกติมีลักษณะแบนยาวหรือเป็นชิ้นเป็นแผ่นเป็นต้น

คำลักษณนาม

อัน

1. ลักษณนามเรียกสิ่งที่มีลักษณะเช่นนั้น

   ไม้อันหนึ่ง

   ไม้ 2 อัน

2. เวลากำหนดสำหรับชนไก่พักหนึ่ง ๆ

คำสรรพนาม

อัน

1. คำใช้แทนนามหรือข้อความที่อยู่ข้างหน้า

   ความจริงอันปรากฏขึ้นมา

คำกริยาวิเศษณ์

อัน

1. อย่าง

   เป็นอันมาก

   เป็นอันดี

คำอนุภาค

อัน

1. ใช้เป็นคำกำกับนามที่เป็นประธาน หรือใช้ขึ้นต้นข้อความต่าง ๆ, ใช้ว่า อันว่า ก็มี

   อันอายุความนั้น ถ้าไม่มีกฎหมายบัญญัติไว้เป็นอย่างอื่น ท่านให้มีกำหนดสิบปี

   (ประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ มาตรา 164 ฉบับเก่า)

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /ʔan˧˧/

คำนาม

อัน

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩋᩢ᩠ᨶ (อัน)