อน

ภาษาไทย

รากศัพท์ 1

จากภาษาสันสกฤต अन- (อน-, “ไม่”) หรือภาษาบาลี อน- (“ไม่”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		[เสียงสมาส] อะ-นะ-
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	à-ná-
	ราชบัณฑิตยสภา	a-na-
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔa˨˩.na˦˥./

คำกริยาวิเศษณ์

อน

1. เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่, ไม่ใช่, ใช้ประกอบหน้าศัพท์บาลีและสันสกฤตที่ขึ้นต้นด้วยสระ เช่น อาทร = เอื้อเฟื้อ, อนาทร = ไม่เอื้อเฟื้อ

รากศัพท์ 2

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ออ-นอ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	ɔɔ-nɔɔ
	ราชบัณฑิตยสภา	o-no
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔɔː˧.nɔː˧/(ส)

คำวิสามานยนาม

อน

1. อักษรย่อของ อุทัยธานี