กุ๊น

ดูเพิ่ม: กน, กน., กัน, กั่น, กั้น, กั๋น, กิน, กินี, กิ่น, กิ๋น, กึ๋น, กื๋น, กุน, กุ่น, กูน, กู้น, ก่น, และ ก้น

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากแคะ 緄 / 绲 (“เย็บหุ้มริมผ้า”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		กุ๊น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	gún
	ราชบัณฑิตยสภา	kun
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kun˦˥/(สัมผัส)

คำกริยา

กุ๊น (คำอาการนาม การกุ๊น)

1. ขลิบเย็บหุ้มริมผ้าหรือของอื่น ๆ ใช้แถบผ้าย้วยหรือเฉลียงเย็บหุ้ม 2 ข้างเม้มเข้าเป็นตะเข็บกลมบ้างแบนบ้าง มักใช้ที่คอเสื้อหรือชายเสื้อเป็นต้น