กูน
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
เป็นไปได้ว่ายืมมาจากภาษาเขมรกลาง កូន (กูน), កូន៑ (กูนฺ), កូន្ន (กูนฺน), កូណ (กูณ, “ลูก”); เทียบภาษาเขมร កូន (กูน); ร่วมรากกับ โกน
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | กูน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | guun |
| ราชบัณฑิตยสภา | kun | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kuːn˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | กูณฑ์ | |
คำนาม แก้ไข
กูน
อ้างอิง แก้ไข
- พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พ.ศ. 2554).