กูน
ภาษาไทย
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขเป็นไปได้ว่ายืมมาจากเขมรกลาง កូន (กูน), កូន៑ (กูนฺ), កូន្ន (กูนฺน), កូណ (กูณ, “ลูก”); เทียบเขมร កូន (กูน); ร่วมรากกับ โกน
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | กูน | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | guun |
| ราชบัณฑิตยสภา | kun | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kuːn˧/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | กูณฑ์ | |
คำนาม
แก้ไขกูน
อ้างอิง
แก้ไข- พจนานุกรมฉบับราชบัณฑิตยสถาน (พ.ศ. 2554).