โกน

ดูเพิ่ม: โก่น, โก้น, และ โก๋น

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		โกน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	goon
	ราชบัณฑิตยสภา	kon
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/koːn˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

เทียบเขมรกลาง កោរ (โกร), កោ (โก, “โกน, ถาก”); ร่วมเชื้อสายกับลาว ໂກນ (โกน)

คำกริยา

โกน (คำอาการนาม การโกน)

1. ขูดผมหรือขนด้วยคมมีด

   โกนผม

คำแปลภาษาอื่น

ขูดผมหรือขนด้วยคมมีด

• เขิน: ᨡᩪᨯ (ขูด), ᨳᩣ (ถา)
• จีน:

  จีนกลาง: 剃 (zh) (tì), 刮 (zh) (guā)

• ไทลื้อ: ᦃᦳᧆᧈ (ฃุ่ด)
• ไทใหญ่: ထႃ (shn) (ถา)
• ลาว: ແຖ (lo) (แถ)
• อังกฤษ: shave (en) (เฌฝ)

คำนาม

โกน

1. (ศาสนาพุทธ) ชื่อวันที่พระสงฆ์ในเมืองไทยปลงผม ตรงกับวันขึ้น 14 ค่ำ หรือ แรม 14 ค่ำ ถ้าเป็นเดือนขาดก็เป็นแรม 13 ค่ำ, คู่กับ วันพระ
2. (ศาสนาพุทธ, ภาษาปาก) ชื่อวันก่อนวันพระวันหนึ่งได้แก่วันขึ้น 7 ค่ำ ขึ้น 14 ค่ำ แรม 7 ค่ำ และแรม 14 ค่ำ ถ้าเป็นเดือนขาดก็แรม 13 ค่ำ

คำพ้องความ

• (1, 2) วันโกน

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากเขมรเก่าสมัยก่อนอังกอร์ កោន៑ (โกนฺ), កោន្ន៑ (โกนฺนฺ), កុន៑ (กุนฺ), ក្វន៑ (กฺวนฺ, “ลูก”); เทียบเขมร កូន (กูน), มอญ ကောန် (โกน์); ร่วมรากกับ กูน

คำนาม

โกน

1. (ร้อยกรอง) ลูก

ภาษาเขมรเหนือ

รากศัพท์

เทียบเขมร កូន (กูน)

การออกเสียง

• สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /koːn/

คำนาม

โกน

1. ลูก (ของคนหรือสัตว์)
2. ต้นอ่อน
3. สิ่งของที่เล็กกว่าในประเภทเดียวกัน

ภาษาอีสาน

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับลาว ໂກນ (โกน)

คำนาม

โกน

1. โพรง

รากศัพท์ 2

คำกริยา

โกน (คำอาการนาม การโกน)

1. กรน