ค่ำ

ดูเพิ่ม: คา, คำ, ค่า, ค้า, ค้ำ, และ ค๊า

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ฅ่ำ

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɣamᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ ขำ, ภาษาอีสาน ค่ำ, ภาษาลาว ຄ່ຳ (ค่ำ), ภาษาคำเมือง ᨤᩴ᩵ᩣ (ฅํ่า), ภาษาไทลื้อ ᦆᧄᧈ (ฅั่ม), ภาษาไทดำ ꪁꪾ꪿ (ก่̱ำ), ภาษาไทขาว ꪅꪝꪾꫀ, ภาษาไทใหญ่ ၶမ်ႈ (ขั้ม), ภาษาอาหม 𑜁𑜪 (ขํ), ภาษาจ้วง haemh, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง kaemh ,ภาษาแสก กฺั้ม

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ค่ำ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kâm
	ราชบัณฑิตยสภา	kham
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰam˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

ค่ำ

1. เรียกวันตามจันทรคติ

   ขึ้นค่ำหนึ่ง

   ขึ้น 2 ค่ำ

2. เวลามืดตอนต้นของกลางคืน

คำคุณศัพท์

ค่ำ

1. ที่อยู่ในช่วงเวลาตั้งแต่เย็นจนถึงเวลามืดตอนต้นของกลางคืน

   รอบค่ำ

คำกริยา

ค่ำ

1. สิ้นแสงเมื่อดวงอาทิตย์ตกดินแล้ว

   จวนจะค่ำแล้ว

ลูกคำ

• กลางค่ำ
• ค่ำคืน
• จับลิงหัวค่ำ
• ทำวัตรค่ำ
• พลบค่ำ
• มืดค่ำ
• ย่ำค่ำ
• วันยังค่ำ
• หัวค่ำ
• หาเช้ากินค่ำ
• หามรุ่งหามค่ำ
• อาหารค่ำ

 

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /xam˦˨/

รากศัพท์ 1

คำคุณศัพท์

ค่ำ (คำอาการนาม กำค่ำ หรือ ความค่ำ)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨣᩕ᩵ᩣᩴ (คร่าํ)
2. อีกรูปหนึ่งของ ᨤ᩵ᩣᩴ (ฅ่าํ)

รากศัพท์ 2

คำกริยา

ค่ำ (คำอาการนาม ก๋ารค่ำ หรือ ก๋านค่ำ)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨣᩕ᩵ᩣᩴ (คร่าํ)
2. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨤ᩵ᩣᩴ (ฅ่าํ)