ภาษาไทยแก้ไข

รากศัพท์แก้ไข

ยืมมาจากภาษาจีนยุคกลาง (MC kˠaH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄ່າ (ค่า), ภาษาอีสาน ค่า, ภาษาคำเมือง ᨣ᩵ᩤ (ค่า), ภาษาเขิน ᨣ᩵ᩤ (ค่า), ภาษาไทลื้อ ᦅᦱᧈ (ค่า), ภาษาไทใหญ่ ၵႃႈ (ก้า), ภาษาไทดำ ꪁ꪿ꪱ (ก่̱า), ภาษาไทใต้คง ᥐᥣ (กา), ภาษาอาหม 𑜀𑜠 (กะ)

การออกเสียงแก้ไข

การแบ่งพยางค์ค่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkâa
ราชบัณฑิตยสภาkha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰaː˥˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงข้า
ฆ่า

คำนามแก้ไข

ค่า

  1. มูลค่าหรือราคาของสิ่งใด ๆ ทั้งที่เป็นรูปธรรมและนามธรรม ที่มีประโยชน์ในทางใช้สอย แลกเปลี่ยน หรือทางจิตใจเป็นต้น บางอย่างก็ประเมินเป็นเงินได้ บางอย่างก็ประเมินเป็นเงินไม่ได้
    ทองคำเป็นของมีค่า
    เวลามีค่ามาก
  2. จำนวนเงินที่เป็นราคาสิ่งของหรือบริการเป็นต้น
    ค่าจ้าง
    ค่าเช่า
    ค่าโดยสาร
    ค่าอาหาร
  3. (คณิตศาสตร์) จำนวนหรือตัวเลขที่ระบุปริมาณหรือขนาดของตัวแปร
  4. (สำนวน) เรียกสิ่งใดสิ่งหนึ่งที่มีคุณค่ามากจนไม่อาจประเมินเป็นเงินได้ว่า เป็นสิ่งที่หาค่ามิได้