ข้า
ภาษาไทยแก้ไข
รูปแบบอื่นแก้ไข
- (เลิกใช้) ฃ้า
รากศัพท์แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *kraːꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨢ᩶ᩣ (ฃ้า), ภาษาลาว ຂ້າ (ข้า), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧉ (ฃ้า), ภาษาไทใหญ่ ၶႃႈ (ข้า), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥲ (ฃ้า). ภาษาจ้วงใด้ ra（กู）
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | ค่า | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kâa |
| ราชบัณฑิตยสภา | kha | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰaː˥˩/(สัมผัส) | |
| คำพ้องเสียง | ค่า ฆ่า | |
คำสรรพนามแก้ไข
ข้า
- เป็นสรรพนามบุรุษที่ 1 ใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย
คำนามแก้ไข
ข้า
คำกริยาแก้ไข
ข้า
- (เลิกใช้) ฆ่า
คำพ้องความแก้ไข
- ดูที่ อรรถาภิธาน:ฉัน