ภาษาไทยแก้ไข

รูปแบบอื่นแก้ไข

รากศัพท์แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *kraːꟲ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨢ᩶ᩣ (ฃ้า), ภาษาลาว ຂ້າ (ข้า), ภาษาไทลื้อ ᦃᦱᧉ (ฃ้า), ภาษาไทใหญ่ ၶႃႈ (ข้า), ภาษาไทใต้คง ᥑᥣᥲ (ฃ้า). ภาษาจ้วงใด้ ra(กู)

การออกเสียงแก้ไข

การแบ่งพยางค์ค่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkâa
ราชบัณฑิตยสภาkha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰaː˥˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียงค่า
ฆ่า

คำสรรพนามแก้ไข

ข้า

  1. เป็นสรรพนามบุรุษที่ 1 ใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย

คำนามแก้ไข

ข้า

  1. บ่าวไพร่, คนรับใช้

คำกริยาแก้ไข

ข้า

  1. (เลิกใช้) ฆ่า

คำพ้องความแก้ไข

ดูที่ อรรถาภิธาน:ฉัน