ข้า

ดูเพิ่ม: ขา, ขำ, และ ข่า

ภาษาไทย

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *kraːꟲ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨢ᩶ᩣ (ฃ้า) หรือ คำเมือง ᨡ᩶ᩣ (ข้า), ลาว ຂ້າ (ข้า), ไทลื้อ ᦃᦱᧉ (ฃ้า), ไทใหญ่ ၶႃႈ (ข้า), ไทใต้คง ᥑᥣᥲ (ฃ้า), ภาษาจ้วงใต้ ra（"กู"）

การแบ่งพยางค์		ค่า
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kâa
	ราชบัณฑิตยสภา	kha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰaː˥˩/^{(สัมผัส)}
คำพ้องเสียง แก้ไข		ค่า ฆ่า

ข้า

เป็นสรรพนามบุรุษที่ 1 ใช้แทนตัวผู้พูด พูดกับผู้ที่เสมอกันอย่างเป็นกันเองหรือผู้ใหญ่พูดกับผู้น้อย

ข้า

ข้า

ดูที่ อรรถาภิธาน:ฉัน