บ่าว

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *ɓaːwᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ບ່າວ (บ่าว), ภาษาอีสาน บ่าว, ภาษาคำเมือง ᨷ᩵ᩤ᩠ᩅ (บ่าว), ภาษาเขิน ᨷ᩵ᩤ᩠ᩅ (บ่าว), ภาษาไทลื้อ ᦢᦱᧁᧈ (บ่าว), ภาษาไทดำ ꪚ꪿ꪱꪫ (บ่าว), ภาษาไทใหญ่ မၢဝ်ႇ (ม่าว) หรือ ဝၢဝ်ႇ (ว่าว), ภาษาอาหม 𑜉𑜨𑜧 (มอ̂ว์) หรือ 𑜉𑜨𑜧𑜈𑜫 (มอ̂ว์ว์), ภาษาจ้วง mbauq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บ่าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bàao
	ราชบัณฑิตยสภา	bao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/baːw˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

บ่าว

1. (ล้าสมัย) คนใช้
2. ชายหนุ่ม

คำเกี่ยวข้อง

• คู่บ่าวสาว, เจ้าบ่าว, บ่าวไพร่

คำแปลภาษาอื่น

(1)

• อังกฤษ : servant^(en), attendant^(en)

(2)

• อังกฤษ : young man

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /baːw˨˩/

คำนาม

บ่าว (คำลักษณนาม คน)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨷ᩵ᩤ᩠ᩅ (บ่าว)