เขี่ย

ดูเพิ่ม: เขย

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับลาว ເຂ່ຍ (เข่ย), ไทใหญ่ ၶေႇ (เข่)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เขี่ย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kìia
	ราชบัณฑิตยสภา	khia
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰia̯˨˩/^{(สัมผัส)}

คำกริยา

เขี่ย (คำอาการนาม การเขี่ย)

ใช้ไม้หรือ สิ่ง อื่น ๆ ทำ ให้สิ่งใดสิ่งหนึ่ง เคลื่อนที่ไป
เขี่ยฟุตบอล

เขี่ยสวะ
ค่อย ๆ สะกิด ออก
เขี่ยผงที่ลูกตา

เอาก้านพลูเขี่ยตา
สะกิด
เอานิ้วเขี่ยหลัง
คุ้ยเขี่ยให้ไฟ กลับ ลุก ขึ้น อีก
เขี่ยขี้ไต้

เขี่ยขี้เถ้า
เอา นิ้ว เคาะหรือดีด บุหรี่หรือเอาบุหรี่เคาะที่สิ่งอื่นเพื่อให้ขี้บุหรี่ร่วง เรียก ว่า เขี่ยบุหรี่
ขีดไปขีดมาหรือปัดไปปัดมาเพื่อให้กระจายออก
เขี่ยดินเพื่อหาของที่ตกอยู่ในดิน

ไก่เขี่ยดินหาอาหาร
(ภาษาปาก) เขียนหรือวาด อย่าง หวัด ๆ
ช่วยเขี่ย ๆ ประวัติเรื่องนี้ให้หน่อยเถอะ

ลายมือเป็นไก่เขี่ย
(ภาษาปาก) ปัดไปให้พ้น
ถูกเขี่ยออกไป