ดูเพิ่ม: เขย

ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເຂ່ຍ (เข่ย), ภาษาไทใหญ่ ၶေႇ (เข่)

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์เขี่ย
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkìia
ราชบัณฑิตยสภาkhia
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰia̯˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา แก้ไข

เขี่ย (คำอาการนาม การเขี่ย)

  1. ใช้ไม้หรือสิ่งอื่นทำให้สิ่งใดสิ่งหนึ่งเคลื่อนที่ไป
    เขี่ยฟุตบอล
    เขี่ยสวะ
  2. ค่อยสะกิดออก
    เขี่ยผงที่ลูกตา
    เอาก้านพลูเขี่ยตา
  3. สะกิด
    เอานิ้วเขี่ยหลัง
  4. คุ้ยเขี่ยให้ไฟกลับลุกขึ้นอีก
    เขี่ยขี้ไต้
    เขี่ยขี้เถ้า
  5. เอานิ้วเคาะหรือดีดบุหรี่หรือเอาบุหรี่เคาะที่สิ่งอื่นเพื่อให้ขี้บุหรี่ร่วง เรียกว่า เขี่ยบุหรี่
  6. ขีดไปขีดมาหรือปัดไปปัดมาเพื่อให้กระจายออก
    เขี่ยดินเพื่อหาของที่ตกอยู่ในดิน
    ไก่เขี่ยดินหาอาหาร
  7. (ภาษาปาก) เขียนหรือวาดอย่างหวัด
    ช่วยเขี่ย ๆ ประวัติเรื่องนี้ให้หน่อยเถอะ
    ลายมือเป็นไก่เขี่ย
  8. (ภาษาปาก) ปัดไปให้พ้น
    ถูกเขี่ยออกไป