ค่อย

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		ค็่อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kɔ̂i
	ราชบัณฑิตยสภา	khoi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰɔj˥˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		ข้อย

รากศัพท์ 1

คำกริยาวิเศษณ์

ค่อย (คำอาการนาม ความค่อย)

1. ใช้ประกอบหลังนามหรือกริยา หมายความว่า ไม่ดัง, เบา

   เสียงค่อย

   พูดค่อย

   เดินค่อย ๆ อย่าลงส้น

2. ไม่แรง, เบามือ

   นวดค่อย ๆ

   จับค่อย ๆ

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *gɔːjᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຄ່ອຍ (ค่อย̃), ภาษาไทใหญ่ ၵွႆႈ (ก้อ̂ย), ภาษาจ้วงใต้ koih (ค่อย)

คำกริยาวิเศษณ์

ค่อย (คำอาการนาม ความค่อย)

1. ใช้นำหน้ากริยาหมายความว่า ไม่รีบร้อน, อย่างระมัดระวัง, ช้า ๆ

   ค่อยคิด

   ค่อยทำ

   ค่อย ๆ เดิน

รากศัพท์ 3

คำกริยาวิเศษณ์

ค่อย (คำอาการนาม ความค่อย)

1. คำนำหน้าความข้างท้ายให้ติดต่อกับความข้างหน้า แสดงกิริยาที่กระทำภายหลัง, ถ้าใช้ในความปฏิเสธว่า ไม่ค่อย หมายความว่า น้อย, บ้าง

   กินข้าวแล้วค่อยไป

   ไม่ค่อยมี

   ไม่ค่อยพูด