พวง

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พวง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	puuang
	ราชบัณฑิตยสภา	phuang
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰua̯ŋ˧/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาเขมรเก่า ប្វង (ปฺวง), បូង (ปูง, “กลุ่มก้อน; ทั้งหมด”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ពួង (พัวง); ร่วมรากกับ ปวง , ภาษาจ้วง buengz (บวง-พวง ดอก), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง puengz (พวง-พวง ดอก)

คำนาม

พวง

1. กลุ่มของสิ่งที่มีลักษณะอย่างเดียวกันที่อยู่ร่วมขั้วเดียวกันหรือผูกมัดไว้ร่วมกัน

   พวงองุ่น

   พวงดอกไม้

   พวงลูกโป่ง

2. คำต้นของไม้เลื้อยพวกหนึ่งที่มีดอกเป็นพวง มีหลายชนิด

   พวงแก้วกุดั่น

   พวงชมพู

   พวงนาค

รากศัพท์ 2

คำนาม

พวง

1. ลักษณะที่ยื่นพองออกมา

   แก้มเป็นพวง