ดูเพิ่ม: พอง่, พ่อง, และ พ้อง

ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *boːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພອງ (พอง) หรือ ໂພງ (โพง), ภาษาไทใหญ่ ပွင်း (ป๊อ̂ง) , ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง pongz (พอง) ; เป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับ โปง, โป่ง, โพรง

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์
{เสียงสระสั้น}
พองพ็อง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงpɔɔngpɔng
ราชบัณฑิตยสภาphongphong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/pʰɔːŋ˧/(สัมผัส)/pʰɔŋ˧/(สัมผัส)

คำกริยา แก้ไข

พอง (คำอาการนาม การพอง หรือ ความพอง)

  1. อาการที่โป่งหรือฟูขึ้นมาเพราะมีอากาศหรือน้ำเป็นต้นอยู่ภายใน
    ลูกโป่งพองลม
    ถูกน้ำร้อนลวกหนังพอง
    เหยียบไฟเท้าพอง
  2. ทำให้โป่ง ฟู หรือตั้งขึ้น
    อึ่งอ่างพองตัว
    เป่าลูกโป่งให้พอง
    เป่าปี่จนแก้มพอง
    ลิงพองขน
    แมวทำขนพอง
  3. ขยายตัวให้โตขึ้น
    เห็ดหูหนูเมื่อแช่น้ำย่อมพองตัว
    ข้าวตังเมื่อเอาไปทอดก็จะพอง