บวก
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
การแบ่งพยางค์ | บวก | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bùuak |
ราชบัณฑิตยสภา | buak | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bua̯k̚˨˩/(สัมผัส) |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาเขมรเก่า បូក (ปูก); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร បូក (บูก), ภาษาลาว ບວກ (บวก)
คำกริยาแก้ไข
บวก (คำอาการนาม การบวก)
คำคุณศัพท์แก้ไข
บวก
- ที่เป็นไปในทางสนับสนุน ทางดี หรือเชิงสร้างสรรค์
- มองในทางบวก
- (คณิต) เรียกจำนวนเลขที่มีค่ามากกว่าศูนย์ ว่า จำนวนบวก
คำนามแก้ไข
บวก
- เรียกเครื่องหมายคณิตศาสตร์รูปดังนี้ + ว่า เครื่องหมายบวก
รากศัพท์ 2แก้ไข
คำกริยาแก้ไข
บวก (คำอาการนาม การบวก)
- (ภาษาปาก) ปะทะกัน
- รถกระบะบวกรถบรรทุก
- หนุ่มเมาแล้วขับ คุมรถไม่อยู่บวกเสาไฟฟ้า เจ็บสาหัส
- (ภาษาปาก) ชก
- เปิดฉากยกแรก ทั้งคู่บวกหมัดชุดแลกกันทันที
- ขุนศึก ภ.สวนทอง บวกหมัดจน ช้างศึก เกียรติทรงฤทธิ์ หลับเพียงยก 2 เท่านั้น
รากศัพท์ 3แก้ไข
คำกริยาแก้ไข
บวก
ภาษาคำเมืองแก้ไข
คำนามแก้ไข
บวก
ภาษาอีสานแก้ไข
คำนามแก้ไข
บวก