แขก
ภาษาไทยแก้ไข
การออกเสียงแก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | แขก | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kɛ̀ɛk |
| ราชบัณฑิตยสภา | khaek | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰɛːk̚˨˩/(สัมผัส) | |
รากศัพท์ 1แก้ไข
จากภาษาจีนยุคกลาง 客 (MC kʰˠæk̚); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ແຂກ (แขก), ภาษาไทลื้อ ᦶᦃᧅᧈ (แฃ่ก), ภาษาไทใหญ่ ၶႅၵ်ႇ (แข่ก), ภาษาอาหม 𑜁𑜢𑜀𑜫 (ขิก์), ภาษาจ้วง hek; ร่วมรากกับ แคะ
คำนามแก้ไข
- ผู้มาหา, ผู้มาแต่อื่น, ผู้ที่มาร่วมงานพิธีของเจ้าภาพ
- งานเลี้ยงคืนนี้มีแขกเยอะนะ
- คนบ้านอื่นที่มาช่วยทำงาน
- ลูกค้าที่มาใช้บริการในร้านเสริมสวย ร้านอาหาร สถานบันเทิง โรงแรม เป็นต้น[1]
- ร้านอาหารนี้บริการดี จึงมีแขกเต็มร้านเสมอ
คำพ้องความแก้ไข
คำแปลภาษาอื่นแก้ไข
รากศัพท์ 2แก้ไข
คำนามแก้ไข
แขก
- คำเรียกชาวอินเดีย ศรีลังกา ปากีสถาน บังกลาเทศ อัฟกานิสถาน เนปาล ชวา มลายู ชาวเอเชียตะวันออกกลางและตะวันออกใกล้ ยกเว้นชาวยิว แอฟริกาเหนือ และนิโกร
- ชื่อเพลงไทยจำพวกหนึ่ง มีชื่อขึ้นต้นด้วยคำว่า แขก
- แขกสาหร่าย
- แขกบรเทศ
- แขกกุลิต
คำเกี่ยวข้องแก้ไข
อ้างอิงแก้ไข
- ↑ ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 25-26.