เสี้ยน

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เซี่ยน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	sîian
	ราชบัณฑิตยสภา	sian
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/sia̯n˥˩/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສ້ຽນ (ส้ย̂น), ภาษาไทลื้อ ᦵᦉᧃᧉ (เส้น), ภาษาไทใหญ่ သဵၼ်ႈ (เส้น), ภาษาจ้วง sinx (ซิ้น), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง sinj (สิ้น)

คำนาม

เสี้ยน

1. เนื้อไม้ที่แตกเป็นเส้นเล็ก ๆ ปลายแหลมอย่างหนาม
2. เรียกสิ่งอื่นที่มีลักษณะเช่นนั้น

   หน่อไม้แก่มีเนื้อเป็นเสี้ยน

3. ข้าศึก

   สระทุกข์ราษฎร์รอนเสี้ยน

   (นิ. นรินทร์)

   เหือดเสี้ยนศึกสยาม สิ้นนาฯ

   (ตะเลงพ่าย)

รากศัพท์ 2

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ສ້ຽນ (ส้ย̂น)

คำนาม

เสี้ยน

1. ชื่อไม้ต้นชนิด Diplospora singularis Korth. ในวงศ์ Rubiaceae ดอกสีขาว ออกเป็นช่อสั้นตามง่ามใบ ผลกลม

รากศัพท์ 3

เป็นไปได้ว่าแผลงมาจาก เงี่ยน

คำกริยา

เสี้ยน (คำอาการนาม การเสี้ยน หรือ ความเสี้ยน)

1. (ภาษาปาก, สแลง) ต้องการอย่างแรงกล้า (เดิมใช้กับยาเสพติด)

   หนุ่มก่อสร้างเสี้ยนยาป่วน โดนเพื่อนมีดแทงคอเจ็บ