สัน
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *sanᴬ¹; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩈᩢ᩠ᨶ (สัน), ภาษาลาว ສັນ (สัน), ภาษาไทลื้อ ᦶᦉᧃ (แสน), ภาษาไทใหญ่ သၼ် (สัน), ภาษาไทใต้คง ᥔᥢᥴ (สั๋น), ภาษาพ่าเก ꩬꩫ် (สน์), ภาษาอาหม 𑜏𑜃𑜫 (สน์)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | สัน | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | sǎn |
ราชบัณฑิตยสภา | san | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /san˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง |
คำนาม แก้ไข
สัน
ภาษาคำเมือง แก้ไข
คำนาม แก้ไข
สัน
- อีกรูปหนึ่งของ ᩈᩢ᩠ᨶ (สัน)
ภาษาอีสาน แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
จากภาษาไทย ฉัน (“สรรพนามบุรุษที่ 1”) โดย ฉ กลายเป็น ส
คำสรรพนาม แก้ไข
สัน