โหม่ง
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ 1 แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | โหฺม่ง | หฺม่ง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mòong | mòng |
ราชบัณฑิตยสภา | mong | mong | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /moːŋ˨˩/(สัมผัส) | /moŋ˨˩/(สัมผัส) |
คำกริยา แก้ไข
โหม่ง (คำอาการนาม การโหม่ง)
- เอาหัวรับหรือกระแทกลูกตะกร้อหรือฟุตบอลเป็นต้น
- โดยปริยายหมายถึงอาการที่สิ่งหนึ่งตกลงมากระแทกพื้นอย่างแรง
- หัวโหม่งพื้น
- เครื่องบินโหม่งโลก
รากศัพท์ 2 แก้ไข
จากภาษามอญ မံၚ် (มํง์, “ฆ้อง”)[1]
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | โหฺม่ง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mòong |
ราชบัณฑิตยสภา | mong | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /moːŋ˨˩/(สัมผัส) |
คำนาม แก้ไข
โหม่ง
ภาษาปักษ์ใต้ แก้ไข
คำนาม แก้ไข
โหม่ง
คำอนุภาค แก้ไข
โหม่ง
- ↑ ศิขรินทร์ แสงเพชร. "คำยืมภาษามอญในกฎหมายตราสามดวง". ภาษาไทยและวัฒนธรรมไทย ๒๑๖. ฉบับที่ ๒, ปีที่ ๑, ธันวาคม ๒๕๕๐ - พฤษภาคม ๒๕๕๑.