ขี่

ดูเพิ่ม: ข, ข., ขี้, ขู, และ ขู่

ภาษาไทย

การแบ่งพยางค์		ขี่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kìi
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ราชบัณฑิตยสภา	khi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰiː˨˩/^{(สัมผัส)}

ขี่ (คำอาการนาม การขี่)

นั่ง เอา ขา คร่อม
โดย ปริยาย หมาย ถึง นั่ง ไป ใน ยานพาหนะ
ขับ (ใช้กับรถยนต์)^[2]
เขาขี่เบ๊นซ์รุ่นใหม่โก้เชียว
ขึ้น, นั่ง, โดยสาร (ใช้กับรถยนต์ เครื่องบิน เป็นต้น)^[2]
ฉันขี่ซีอาร์วีของเพื่อนกลับบ้านทุกวัน

เขาขี่เรือบินไปเชียงใหม่เป็นว่าเล่น

| |

(1)

(2)

(3)

(4)

↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.
1 2 ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 22.