ฤดูร้อน

ภาษาไทย

รากศัพท์

ฤดู +‎ ร้อน

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		รึ-ดู-ร้อน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rʉ́-duu-rɔ́ɔn
	ราชบัณฑิตยสภา	rue-du-ron
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/rɯ˦˥.duː˧.rɔːn˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

ฤดูร้อน

1. ส่วนของปีซึ่งแกนโลกหันเข้าหาดวงอาทิตย์ ทำให้ซีกโลกเหนือหรือใต้ที่เอนเข้าได้รับแสงแดดมากขึ้น และทำให้ภูมิอากาศมีอุณหภูมิสูงกว่าอุณหภูมิเฉลี่ย, ประเทศไทยนับฤดูร้อนตั้งแต่ช่วงที่ลมมรสุมตะวันออกเฉียงเหนือเปลี่ยนไปเป็นลมมรสุมตะวันตกเฉียงใต้

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:ฤดูร้อน