ปลิ้น

ดูเพิ่ม: ปล้น

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *pliːnꟲ; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ปลิ้น หรือ ปิ้น, ลาว ປີ້ນ (ปี้น), คำเมือง ᨸᩖᩥ᩶ᩁ (ปลิ้ร), เขิน ᨸᩥ᩠᩶ᨶ (ปิ้น), ไทลื้อ ᦔᦲᧃᧉ (ปี้น), ไทดำ ꪜꪲ꫁ꪙ (ปิ้น), ไทใหญ่ ပိၼ်ႈ (ปิ้น), ไทใต้คง ᥙᥤᥢᥲ (ปี้น), อาหม 𑜆𑜢𑜃𑜫 (ปิน์, “กลับคืน”), จ้วงแบบจั่วเจียง binj, จ้วง binj

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปฺลิ้น
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bplîn
	ราชบัณฑิตยสภา	plin
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/plin˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

ปลิ้น (คำอาการนาม การปลิ้น)

1. กลับข้างในบางส่วนให้โผล่ออกมา

   ปลิ้นตา

2. โผล่ยื่นหรือทำให้โผล่ยื่นออกมาจากสิ่งที่มีอะไรห่อหุ้มอยู่

   พุงปลิ้น

   ตาปลิ้น

3. (ภาษาปาก, สแลง) ลักลอบหรือหลอกลวงเอาไปซึ่งหน้า

   ปลิ้นเอาเงินไป

ลูกคำ

• ปลิ้นปลอก
• ปลิ้นปล้อน