บ๊วย

ภาษาไทย

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บ๊วย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	búai
	ราชบัณฑิตยสภา	buai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/bua̯j˦˥/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากแต้จิ๋ว 梅 (bhuê5)

คำนาม

บ๊วย

1. ชื่อไม้ต้นชนิด Myrica esculenta Buch.-Ham. ex D. Don. ในวงศ์ Myricaceae ผลกลม ผิวขรุขระ สุกสีแดงคล้ำ กินได้ รสเปรี้ยว ๆ หวาน ๆ, ส้มสา ก็เรียก
2. ชื่อไม้ต้นชนิด Prunus mume Siebold. et Zucc. ในวงศ์ Rosaceae ผลกลมแบน มีขน ผลสุกสีเหลือง รสเปรี้ยวจัดและขม ดองเกลือแล้วกินได้

รากศัพท์ 2

ยืมมาจากแต้จิ๋ว 尾 (bhuê2, “หาง; ปลาย; สุดท้าย”)

คำคุณศัพท์

บ๊วย

1. (ภาษาปาก) ที่สุดท้าย, ล้าหลังที่สุด
2. (ภาษาปาก) แย่ที่สุด