บ่
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *boːᴮ (“ไม่”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน บ่, ภาษาลาว ບໍ່ (บํ่), ภาษาคำเมือง ᨷᩴ᩵ (บํ่), ภาษาเขิน ᨷᩢ (บั), ภาษาไทลื้อ ᦢᧁᧈ (เบ่า), ภาษาไทดำ ꪹꪚ꪿ꪱ (เบ่า), ภาษาไทใหญ่ မဝ်ႇ (ม่ว), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง mboh, ภาษาจ้วง mbouj; เทียบภาษาหมิ่นใต้ 無 (บ๊อ, “ไม่มี”)
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | บ่อ | เบาะ | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bɔ̀ɔ | bɔ̀ |
ราชบัณฑิตยสภา | bo | bo | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /bɔː˨˩/(สัมผัส) | /bɔʔ˨˩/(สัมผัส) | |
คำพ้องเสียง | บ่อ |
คำกริยาวิเศษณ์ แก้ไข
บ่
- (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง, dialect) ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน
คำเกี่ยวข้อง แก้ไข
ภาษาอีสาน แก้ไข
คำกริยาวิเศษณ์ แก้ไข
บ่
ภาษาคำเมือง แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
คำกริยาวิเศษณ์ แก้ไข
บ่