บ่

ดูเพิ่ม: บ, บ., บิ, บี, บี้, บุ, บู่, บู้, และ บู๊

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *boːᴮ (“ไม่”); ร่วมเชื้อสายกับอีสาน บ่, ลาว ບໍ່ (บํ่), คำเมือง ᨷᩴ᩵ (บํ่), เขิน ᨷᩢ (บั), ไทลื้อ ᦢᧁᧈ (เบ่า), ไทดำ ꪹꪚ꪿ꪱ (เบ่า), ไทใหญ่ မဝ်ႇ (ม่ว), จ้วงแบบจั่วเจียง mboh, จ้วง mbouj; เทียบหมิ่นใต้ 無 (บ๊อ, “ไม่มี”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		บ่อ	เบาะ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bɔ̀ɔ	bɔ̀
	ราชบัณฑิตยสภา	bo	bo
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/bɔː˨˩/(สัมผัส)	/bɔʔ˨˩/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		บ่อ

คำกริยาวิเศษณ์

บ่

1. (ภาษาหนังสือ, ร้อยกรอง, ภาษาถิ่น) ไม่, มักใช้ในหนังสือเก่าหรือกวีนิพนธ์ หรือบางท้องถิ่น, ในที่ใช้ บ เมื่อใช้ว่า บ่ ก็มีความเช่นเดียวกัน

คำเกี่ยวข้อง

• บมิ

ภาษาคำเมือง

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับอีสาน บ่

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /bɔː˨˩/

คำกริยาวิเศษณ์

บ่

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨷᩴ᩵ (บํ่, “ไม่”)

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *boːᴮ (“ไม่”); ร่วมเชื้อสายกับอีสาน บ่, ลาว ບໍ່ (บํ่), คำเมือง ᨷᩴ᩵ (บํ่), เขิน ᨷᩢ (บั), ไทลื้อ ᦢᧁᧈ (เบ่า), ไทดำ ꪹꪚ꪿ꪱ (เบ่า), ไทใหญ่ မဝ်ႇ (ม่ว), จ้วงแบบจั่วเจียง mboh, จ้วง mbouj

การออกเสียง

• (ขอนแก่น) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /bɔː˨˨/
• เทียบเสียงภาษาไทยโดยประมาณ: บอ^{ต่ำ-ระดับ} (ประมาณ)

คำกริยาวิเศษณ์

บ่

1. ไม่