ดูเพิ่ม: เกา, เกฺา, เก้า, เก๊า, และ เก๋า

ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *kawᴮ, จากภาษาจีนยุคกลาง (MC kuH); ร่วมเชื้อสายกับภาษาปักษ์ใต้ เกา, เก๋า, ภาษาลาว ເກົ່າ (เก็่า), ภาษาคำเมือง ᨠᩮᩢ᩵ᩣ (เกั่า), ภาษาไทลื้อ ᦂᧁᧈ (เก่า), ภาษาไทดำ ꪹꪀ꪿ꪱ (เก่า), ภาษาไทใหญ่ ၵဝ်ႇ (ก่ว), ภาษาพ่าเก ကွ် (เกา), ภาษาอาหม 𑜀𑜧 (กว์), ภาษาจ้วง gaeuq

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์เก่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงgào
ราชบัณฑิตยสภาkao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kaw˨˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์ แก้ไข

เก่า (คำอาการนาม ความเก่า)

  1. ก่อน
    ครูคนเก่า
    กรรมเก่า
  2. ไม่ใหม่
    ผ้าเก่า
    ของเก่า

การใช้ แก้ไข

คำนี้เมื่อใช้ประกอบกับคำอื่น ๆ มีความหมายต่าง ๆ กัน แล้วแต่คำที่นำมาประกอบ

  1. มือเก่า
    ชำนาญ
    หัวเก่า
    ครึ ไม่ทันสมัย
    รถเก่า
    รถที่ใช้แล้ว

คำตรงข้าม แก้ไข

คำประสม แก้ไข

คำแปลภาษาอื่น แก้ไข

ภาษาคำเมือง แก้ไข

การออกเสียง แก้ไข

คำคุณศัพท์ แก้ไข

เก่า (คำอาการนาม กำเก่า หรือ ความเก่า)

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨠᩮᩢ᩵ᩣ (เกั่า)