ร้อง

ดูเพิ่ม: ʼรฺอง, รอง, และ ร่อง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *rɔːŋꟲ⁴; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ฮ้อง, ลาว ຮ້ອງ (ฮ้อง), คำเมือง ᩁᩬ᩶ᨦ (รอ้ง), เขิน ᩁᩬ᩶ᨦ (รอ้ง), ไทลื้อ ᦣᦸᧂᧉ (ฮ้อ̂ง), ไทดำ ꪭ꫁ꪮꪉ (ฮ้อง), ไทใหญ่ ႁွင်ႉ (ห๎อ̂ง), ไทใต้คง ᥞᥩᥒᥳ (ห๎อ̂ง), คำตี้ ꩭွင်ႇ, พ่าเก ꩭွင် (หอ̂ง์), อาหม 𑜍𑜨𑜂𑜫 (รอ̂ง์), จ้วง rongx

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ร้อง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	rɔ́ɔng
	ราชบัณฑิตยสภา	rong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/rɔːŋ˦˥/(สัมผัส)

คำกริยา

ร้อง (คำอาการนาม การร้อง)

1. เปล่งเสียงดัง
2. โดยปริยายหมายถึงออกเสียงดังเช่นนั้น

   ฟ้าร้อง

   จักจั่นร้อง

3. (ภาษาปาก) ใช้หมายความว่า ร้องเพลง ร้องไห้ ก็มี แล้วแต่คำแวดล้อมบ่งให้รู้

   เพลงนี้ร้องเป็นไหม

   อย่าร้องให้เสียน้ำตาเลย