ดูเพิ่ม: ʼรฺอง, รอง, และ ร้อง

ภาษาไทย

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩁᩬ᩵ᨦ (รอ่ง), ภาษาลาว ຮ່ອງ (ฮ่อง), ภาษาเขิน ᩁᩬ᩵ᨦ (รอ่ง), ภาษาไทใหญ่ ႁွင်ႈ (ห้อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜍𑜨𑜂𑜫 (รอ̂ง์), ภาษาจ้วง rongh (ร่อง), ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง rongh (ร่อง)

การออกเสียง

แก้ไข
การแบ่งพยางค์
{ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}
ร็่อง
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงrɔ̂ng
ราชบัณฑิตยสภาrong
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/rɔŋ˥˩/(สัมผัส)

คำนาม

แก้ไข

ร่อง

  1. รอยลึกเป็นช่องทางไปตามยาว
  2. สันดินระหว่างท้องร่องสำหรับเพาะปลูก
    ร่องผัก
    ร่องมัน

ภาษาชอง

แก้ไข

คำนาม

แก้ไข

ร่อง

  1. ตะขาบ