แข็ง
ภาษาไทย
แก้ไขรูปแบบอื่น
แก้ไข- (เลิกใช้) แขง
รากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *kʰɛːŋᴬ¹, จากภาษาไทดั้งเดิม *k.reːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨡᩯ᩠ᨦ (แขง) หรือ ᨡᩯᩢ᩠ᨦ (แขัง), ภาษาลาว ແຂງ (แขง), ภาษาไทลื้อ ᦶᦃᧂ (แฃง), ภาษาไทดำ ꪵꪄꪉ (แฃง), ภาษาไทใหญ่ ၶႅင် (แขง), ภาษาไทใต้คง ᥑᥦᥒᥴ (แฃ๋ง), ภาษาพ่าเก ၵိင် (ขิง์), ภาษาอาหม 𑜁𑜢𑜂𑜫 (ขิง์), ภาษาซาปา xeŋᴬ¹, ภาษาปู้อี jeengl, ภาษาแสก เถรี่ยง (“แข็ง”) และ แข้ง (“ตึง”)
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | แข็ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kɛ̌ng |
| ราชบัณฑิตยสภา | khaeng | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰɛŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำคุณศัพท์
แก้ไขแข็ง (คำอาการนาม ความแข็ง)
- กระด้าง
- ลิ้นแข็ง
- ไม่อ่อน, ไม่นิ่ม
- เนื้อแข็ง
- ของแข็ง
- กล้า
- แดดแข็ง
- ไม่ยอมง่าย ๆ, ไม่รู้สึกสงสาร
- ใจแข็ง
- แรง
- วันแข็ง
- ชะตาแข็ง
- ว่ายาก
- เด็กคนนี้แข็ง
- นิ่งไม่ไหวติง, ไม่กระดิกกระเดี้ย
- ขาแข็ง
- ตัวแข็ง
คำกริยาวิเศษณ์
แก้ไขแข็ง (คำอาการนาม ความแข็ง)
คำกริยา
แก้ไขแข็ง (คำอาการนาม การแข็ง)
- แข็งขืน[1]
- เราเป็นผู้น้อย แข็งไปก็มีแต่อันตราย
- มีค่าสูง เมื่อเทียบกับสกุลเงินอื่น (ใช้แสดงค่าเงิน)[1]
- เงินบาทตอนนี้แข็ง จะไปเที่ยวต่างประเทศก็น่าจะไปตอนนี้
ดูเพิ่ม
แก้ไขอ้างอิง
แก้ไข- ↑ 1.0 1.1 ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรมคำใหม่ เล่ม 1 ฉบับราชบัณฑิตยสถาน. พิมพ์ครั้งที่ 2. กรุงเทพฯ : ธนาเพรส, 2553. หน้า 26.