ดูเพิ่ม: บ̱ิญ และ บีญ

ภาษาไทย

แก้ไข

รูปแบบอื่น

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

ยืมมาจากบาลี ปุญฺญ (คุณธรรม, คุณความดี, การกระทำที่มีคุณความดี); เทียบสันสกฤต पुण्य (ปุณฺย, ความดี, คุณธรรม); ร่วมเชื้อสายกับลาว ບຸນ (บุน), ไทลื้อ ᦢᦳᧃ (บุน), เขมร បុញ្ញ (บุญฺญ), พม่า ပုည (ปุญ)

การออกเสียง

แก้ไข

คำนาม

แก้ไข

บุญ

  1. ความสุข
    หน้าตาอิ่มบุญ
  2. (ศาสนาพุทธ) การกระทำดีตามหลักคำสอน
    ไปทำบุญที่วัด
  3. ความดี, คุณงามความดี
    ปล่อยนกปล่อยปลาเอาบุญ
    เขาทำบุญช่วยเหลือคนตกทุกข์ได้ยาก
  4. ผลของการทำความดีจากชาติปางก่อน
    เขามีบุญจึงเกิดมาบนกองเงินกองทอง

คำคุณศัพท์

แก้ไข