ขิง
ภาษาไทย
แก้ไข
รากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากไทดั้งเดิม *χiːŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ຂີງ (ขีง), ไทลื้อ ᦃᦲᧂ (ฃีง), ไทดำ ꪄꪲꪉ (ฃิง), ไทใต้คง ᥑᥤᥒᥴ (ฃี๋ง), ไทใหญ่ ၶိင် (ขิง), อาหม 𑜁𑜢𑜂𑜫 (ขิง์), จ้วง hing หรือ ging, จ้วงแบบจั่วเจียง king (ขิง); เทียบจีนยุคกลาง 薑 (MC kjang), ไหลดั้งเดิม *kʰɯːŋ
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | ขิง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | kǐng |
| ราชบัณฑิตยสภา | khing | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /kʰiŋ˩˩˦/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขขิง (คำลักษณนาม หัว หรือ แง่ง)
- ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Zingiber officinale Roscoe ในวงศ์ Zingiberaceae เหง้ามีกลิ่น รสเผ็ด ใช้ประกอบอาหารและทำยาได้, ขิงแกลง หรือ ขิงแครง ก็เรียก