เหง้า
ภาษาไทย แก้ไข
รูปแบบอื่น แก้ไข
- (เลิกใช้) เง่า
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰŋawꟲ¹, จากภาษาจีนเก่า 藕 (OC *ŋoːʔ, “รากบัว”);[1] ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨦᩮᩢ᩶ᩣ (หเงั้า), ภาษาลาว ເຫງົ້າ (เหง็้า), ภาษาไทลื้อ ᦄᧁᧉ (หฺเง้า), ภาษาไทใหญ่ ငဝ်ႈ (ง้ว), ภาษาอาหม 𑜂𑜧 (งว์), 𑜂𑜨𑜧 (งอ̂ว์), หรือ 𑜂𑜧𑜈𑜫 (งว์ว์)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | เง่า | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ngâo |
| ราชบัณฑิตยสภา | ngao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ŋaw˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
เหง้า
อ้างอิง แก้ไข
- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.