เหง้า
ดูเพิ่ม: เหงา
ภาษาไทย
แก้ไขรูปแบบอื่น
แก้ไข- (เลิกใช้) เง่า
รากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰŋawꟲ¹, จากภาษาจีนเก่า 藕 (OC *ŋoːʔ, “รากบัว”);[1] ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᩉ᩠ᨦᩮᩢ᩶ᩣ (หเงั้า), ภาษาลาว ເຫງົ້າ (เหง็้า), ภาษาไทลื้อ ᦄᧁᧉ (หฺเง้า), ภาษาไทใหญ่ ငဝ်ႈ (ง้ว), ภาษาอาหม 𑜂𑜧 (งว์), 𑜂𑜨𑜧 (งอ̂ว์), หรือ 𑜂𑜧𑜈𑜫 (งว์ว์)
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | เง่า | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | ngâo |
| ราชบัณฑิตยสภา | ngao | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /ŋaw˥˩/(สัมผัส) | |
คำนาม
แก้ไขเหง้า
อ้างอิง
แก้ไข- ↑ Pittayaporn, Pittayawat (2014), chapter Layers of Chinese Loanwords in Proto-Southwestern Tai as Evidence for the Dating of the Spread of Southwestern Tai, in MANUSYA: Journal of Humanities, volume 20 (special issue), Bangkok: Chulalongkorn University, ISSN 0859-9920, pages 47–68.