เมือง
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *mɯəŋᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເມືອງ (เมือง), ภาษาคำเมือง ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง), ภาษาเขิน ᨾᩮᩨ᩠ᨦ (เมืง), ภาษาไทลื้อ ᦵᦙᦲᧂ (เมีง), ภาษาไทดำ ꪹꪣꪉ (เมง), ภาษาไทขาว ꪝꪷꪉ, ภาษาไทใหญ่ မိူင်း (เมิ๊ง), ภาษาไทใต้คง ᥛᥫᥒᥰ (เม๊อ̂ง), ภาษาอาหม 𑜉𑜢𑜤𑜂𑜫 (มึง์), ภาษาจ้วง mwngh; เทียบภาษาเขมรเหนือ มฺืง, ภาษาเขมร មឿង (เมือง), ภาษาเวียดนาม Mường, ภาษาจีน 勐 (měng)
การออกเสียง แก้ไข
| การแบ่งพยางค์ | เมือง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | mʉʉang |
| ราชบัณฑิตยสภา | mueang | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /mɯa̯ŋ˧/(สัมผัส) | |
คำนาม แก้ไข
เมือง
- แดน
- เมืองมนุษย์
- เมืองสวรรค์
- เมืองบาดาล
- ประเทศ
- เมืองไทย
- เมืองจีน
- เมืองลาว
- (โบราณ) จังหวัด
- เมืองเชียงใหม่
- เมืองนครศรีธรรมราช
- เมืองตราด
- (โบราณ) เขตซึ่งเคยเป็นเมืองสำคัญในระดับจังหวัด ต่อมาถูกลดฐานะเป็นอำเภอ
- เมืองไชยา
- เมืองมีนบุรี
- เมืองขุขันธ์
- เขตซึ่งเป็นที่ชุมนุมและเป็นที่ตั้งศาลากลางจังหวัด ซึ่งในครั้งก่อน ถ้าเป็นเมืองใหญ่ หมายถึงเขตภายในกำแพงเมือง
คำแปลภาษาอื่น แก้ไข
ภาษาคำเมือง แก้ไข
คำนาม แก้ไข
เมือง
- อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)
คำวิสามานยนาม แก้ไข
เมือง
- อีกรูปหนึ่งของ ᨾᩮᩬᩥᨦ (เมอิง)