เปล่า

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *plɤwᴮ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ເປົ່າ (เป็่า), ภาษาคำเมือง ᨸᩖᩮᩢ᩵ᩣ (เปฺลั่า), ภาษาไทลื้อ ᦔᧁᧈ (เป่า), ภาษาไทใหญ่ ပဝ်ႇ (ป่ว), ภาษาอาหม 𑜆𑜧 (ปว์) หรือ 𑜆𑜨𑜧 (ปอ̂ว์), ภาษาไทดำ ꪹꪜ꪿ꪱ (เป่า), ภาษาไทขาว ꪹꪜꪱꫀ, ภาษาปักษ์ใต้ เปล๋า, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง byaeuq, jaeuq, ภาษาจ้วง byaeuq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปฺล่าว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bplàao
	ราชบัณฑิตยสภา	plao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/plaːw˨˩/(สัมผัส)

คำคุณศัพท์

เปล่า (คำอาการนาม ความเปล่า)

1. ไม่มีอะไรนอกจากตัวของมันเองที่อ้างถึง

   ขวดเปล่า

   มือเปล่า

2. ว่าง ๆ
3. ไม่มีข้อผูกพัน

   ให้เปล่า

   ได้เปล่า

4. อ้างว้าง, ว้าเหว่

   เปล่าอก

   เปล่าใจ

   เปล่าเปลี่ยว

5. (ภาษาปาก) ไม่มีความผิด, ไม่มีส่วนร่วม (ในสิ่งที่ผิด)

คำกริยาวิเศษณ์

เปล่า (คำอาการนาม ความเปล่า)

1. เป็นคำปฏิเสธ แปลว่า ไม่มี ไม่เป็นอย่างนั้น