อบายมุข

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาบาลี อปายมุข; เหมือนกับ อบาย +‎ มุข

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		อะ-บาย-ยะ-มุก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	à-baai-yá-múk
	ราชบัณฑิตยสภา	a-bai-ya-muk
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/ʔa˨˩.baːj˧.ja˦˥.muk̚˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

อบายมุข

1. (ศาสนาพุทธ) เหตุแห่งความฉิบหาย, ทางแห่งความพินาศ, มี 2 หมวด คือ อบายมุข 4 ได้แก่ 1. เป็นนักเลงหญิง, 2. เป็นนักเลงสุรา, 3. เป็นนักเลงการพนัน, 4. คบคนชั่วเป็นมิตร กับ อบายมุข 6 ได้แก่ 1. ดื่มน้ำเมา, 2. เที่ยวกลางคืน, 3. เที่ยวดูการเล่น, 4. เล่นการพนัน, 5. คบคนชั่วเป็นมิตร, 6. เกียจคร้านทำการงาน