วรรณยุกต์

ภาษาไทย

รากศัพท์

วรรณ +‎ ยุกต์

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {เสียงพยัญชนะซ้ำ}		วัน-นะ-ยุก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	wan-ná-yúk
	ราชบัณฑิตยสภา	wan-na-yuk
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/wan˧.na˦˥.juk̚˦˥/(สัมผัส)

คำนาม

วรรณยุกต์ (คำลักษณนาม เสียง หรือ รูป หรือ ตัว)

1. (สัทศาสตร์) ระดับเสียงสูงต่ำที่ปรากฏในภาษาต่าง ๆ และทำให้คำมีความหมายแตกต่างกัน
2. เครื่องหมายหรือตัวอักษรที่ใช้แสดงเสียงเช่นนั้น

การใช้

วรรณยุกต์ในภาษาไทย มี 5 เสียง คือ เสียงสามัญ เสียงเอก เสียงโท เสียงตรี เสียงจัตวา มีรูปเครื่องหมายบอกระดับของเสียงอยู่เบื้องบนอักษร 4 รูป คือ ◌่ (ไม้เอก) ◌้ (ไม้โท) ◌๊ (ไม้ตรี) ◌๋ (ไม้จัตวา) จากหลักการผันวรรณยุกต์ของไตรยางศ์ เสียงกับรูปอาจไม่ตรงกันก็ได้

คำพ้องความ

• วรรณยุต

คำแปลภาษาอื่น

ระดับเสียงสูงต่ำ