ปิ้ง
ภาษาไทย แก้ไข
รากศัพท์ แก้ไข
สืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *piːŋꟲ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ปิ้ง, ภาษาลาว ປີ້ງ (ปี้ง), ภาษาคำเมือง ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ภาษาเขิน ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ภาษาไทลื้อ ᦔᦲᧂᧉ (ปี้ง), ภาษาไทดำ ꪜꪲ꫁ꪉ (ปิ้ง), ภาษาไทใหญ่ ပိင်ႈ (ปิ้ง), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜂𑜫 (ปิง์); เป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับ ผิง
การออกเสียง แก้ไข
การแบ่งพยางค์ | ปิ้ง | |
การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpîng |
ราชบัณฑิตยสภา | ping | |
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /piŋ˥˩/(สัมผัส) |
คำกริยา แก้ไข
ปิ้ง (คำอาการนาม การปิ้ง)
- ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง
- ปิ้งข้าวเกรียบ
- ปิ้งเนื้อเค็ม
- ปิ้งปลาแห้ง
คำคุณศัพท์ แก้ไข
ปิ้ง
ภาษาคำเมือง แก้ไข
การออกเสียง แก้ไข
- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /piŋ˦˦ʔ/
รากศัพท์ 1 แก้ไข
คำกริยา แก้ไข
ปิ้ง (คำอาการนาม ก๋ารปิ้ง หรือ ก๋านปิ้ง)
รากศัพท์ 2 แก้ไข
คำกริยาวิเศษณ์ แก้ไข
ปิ้ง (คำอาการนาม กำปิ้ง หรือ ความปิ้ง)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง)