ป่ง
ภาษาอีสาน
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขเทียบภาษาจีนยุคกลาง 丰 (MC phjowng); ร่วมเชื้อสายกับภาษาคำเมือง ᨸᩫ᩠᩵ᨦ (ป็่ง), ภาษาลาว ປົ່ງ (ป็่ง), ภาษาไทลื้อ ᦔᦳᧂᧈ (ปุ่ง), ภาษาเขิน ᨸᩫ᩠᩵ᨦ (ป็่ง), ภาษาไทใหญ่ ပူင်ႇ (ปู่ง)
คำกริยา
แก้ไขป่ง (คำอาการนาม การป่ง)
อ้างอิง
แก้ไข- เมชฌ สอดส่องกฤษ. (2552). "รายการคำศัพท์ภาษาไทยถิ่นอีสานที่คาดว่าจะเป็นคำศัพท์ร่วมเชื้อสายตระกูลไท–จีน." วารสารเอเชียตะวันออกศึกษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์. [1]