ป่ง

ดูเพิ่ม: ปง, ปัง, ปิง, ปิ้ง, ปีง, และ ปึ๊ง

ภาษาอีสาน

รากศัพท์

เทียบจีนยุคกลาง 丰 (MC phjowng); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᨸᩫ᩠᩵ᨦ (ป็่ง), ลาว ປົ່ງ (ป็่ง), ไทลื้อ ᦔᦳᧂᧈ (ปุ่ง), เขิน ᨸᩫ᩠᩵ᨦ (ป็่ง), ไทใหญ่ ပူင်ႇ (ปู่ง)

คำกริยา

ป่ง (คำอาการนาม การป่ง)

1. ผลิ, แตกยอด, งอก

อ้างอิง

• เมชฌ สอดส่องกฤษ. (2552). "รายการคำศัพท์ภาษาไทยถิ่นอีสานที่คาดว่าจะเป็นคำศัพท์ร่วมเชื้อสายตระกูลไท–จีน." วารสารเอเชียตะวันออกศึกษา. มหาวิทยาลัยธรรมศาสตร์.