ปิ้ง

ดูเพิ่ม: ปง, ปัง, ปิง, ปีง, ปึ๊ง, และ ป่ง

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *piːŋꟲ²; ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ปิ้ง, ลาว ປີ້ງ (ปี้ง), คำเมือง ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), เขิน ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ไทลื้อ ᦔᦲᧂᧉ (ปี้ง), ไทดำ ꪜꪲ꫁ꪉ (ปิ้ง), ไทใหญ่ ပိင်ႈ (ปิ้ง), อาหม 𑜆𑜢𑜂𑜫 (ปิง์); เป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับ ผิง

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		ปิ้ง
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	bpîng
	ราชบัณฑิตยสภา	ping
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/piŋ˥˩/(สัมผัส)

คำกริยา

ปิ้ง (คำอาการนาม การปิ้ง)

1. ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง

   ปิ้งข้าวเกรียบ

   ปิ้งเนื้อเค็ม

   ปิ้งปลาแห้ง

คำคุณศัพท์

ปิ้ง

1. ที่ทำให้สุกด้วยวิธีเช่นนั้น

   ข้าวเหนียวปิ้ง

   กล้วยปิ้ง

   หมูปิ้ง

ภาษาคำเมือง

การออกเสียง

• (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}: /piŋ˦˦ʔ/

รากศัพท์ 1

คำกริยา

ปิ้ง (คำอาการนาม ก๋ารปิ้ง หรือ ก๋านปิ้ง)

1. (สกรรม) อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง)

รากศัพท์ 2

คำกริยาวิเศษณ์

ปิ้ง (คำอาการนาม กำปิ้ง หรือ ความปิ้ง)

1. อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง)