ปิ้ง
ภาษาไทย
แก้ไขรากศัพท์
แก้ไขสืบทอดจากภาษาไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *piːŋꟲ²; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ปิ้ง, ภาษาลาว ປີ້ງ (ปี้ง), ภาษาคำเมือง ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ภาษาเขิน ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง), ภาษาไทลื้อ ᦔᦲᧂᧉ (ปี้ง), ภาษาไทดำ ꪜꪲ꫁ꪉ (ปิ้ง), ภาษาไทใหญ่ ပိင်ႈ (ปิ้ง), ภาษาอาหม 𑜆𑜢𑜂𑜫 (ปิง์); เป็นไปได้ว่าเกี่ยวข้องกับ ผิง
การออกเสียง
แก้ไข| การแบ่งพยางค์ | ปิ้ง | |
| การแผลงเป็น อักษรโรมัน | ไพบูลย์พับบลิชชิง | bpîng |
| ราชบัณฑิตยสภา | ping | |
| (มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย) | /piŋ˥˩/(สัมผัส) | |
คำกริยา
แก้ไขปิ้ง (คำอาการนาม การปิ้ง)
- ทำให้สุกด้วยการวางไว้เหนือไฟ มักใช้แก่ของแห้ง โดยปรกติใช้เวลาน้อยกว่าย่าง
- ปิ้งข้าวเกรียบ
- ปิ้งเนื้อเค็ม
- ปิ้งปลาแห้ง
คำคุณศัพท์
แก้ไขปิ้ง
ภาษาคำเมือง
แก้ไขการออกเสียง
แก้ไข- (เชียงใหม่) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย): /piŋ˦˦ʔ/
รากศัพท์ 1
แก้ไขคำกริยา
แก้ไขปิ้ง (คำอาการนาม ก๋ารปิ้ง หรือ ก๋านปิ้ง)
รากศัพท์ 2
แก้ไขคำกริยาวิเศษณ์
แก้ไขปิ้ง (คำอาการนาม กำปิ้ง หรือ ความปิ้ง)
- อีกรูปหนึ่งของ ᨸᩥ᩠᩶ᨦ (ปิ้ง)