พาน

ภาษาไทย

พาน (ภาชนะ)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		พาน
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	paan
	ราชบัณฑิตยสภา	phan
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/pʰaːn˧/(สัมผัส)
คำพ้องเสียง แก้ไข		พาณ พาล พาฬ ภาณ ภาร

รากศัพท์ 1

ยืมมาจากภาษาจีนเก่า 盤 (OC *baːn, “ถาด”); ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ພານ (พาน), ภาษาไทดำ ꪝꪱꪙ (ป̱าน) หรือ ꪟꪱꪙ (พาน), ภาษาพม่า ဗန်း (พน์:, “ถาด”), ภาษาไทใหญ่ ပၢၼ်ႉ (ป๎าน, “ถาด”), และอาจรวมไปถึงภาษาเขมร ពាន (พาน) (Pou and Jenner, 1980-1981)

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ภาน

คำนาม

พาน

1. ภาชนะมีเชิงประเภทหนึ่ง มีหลายชนิด บางชนิดมีรูปทรงคล้ายจาน บางชนิดมีรูปทรงคล้ายขัน เชิงมีรูปร่างต่าง ๆ กัน ใช้สำหรับใส่สิ่งของมีดอกไม้ธูปเทียน เป็นต้น

รากศัพท์ 2

คำนาม

พาน

1. ตอน, บั้น (ใช้แก่สิ่งของบางชนิด)

   พานท้ายปืน

   พานท้ายเรือ

รากศัพท์ 3

คำนาม

พาน

1. ฐานของนมหรือเต้านมเกิดเป็นไตแข็งขึ้นเริ่มอาการแห่งความเป็นหนุ่มสาว

   นมขึ้นพาน

   นมแตกพาน

รากศัพท์ 4

คำกริยาวิเศษณ์

พาน

1. ทำท่าว่า

   พานจะเป็นลม

   พานจะตาย

   พานจะโกรธ

   พี่ก็พานแก่ชราหูตามัว

   (สังข์ทอง)

รากศัพท์ 5

คำกริยา

พาน (คำอาการนาม การพาน)

1. พบปะ

   ไม่ได้พบพานเสียนาน

2. ขวาง, กีดขวาง, ขึงขวาง

   เอาเชือกมาพานไว้ เมื่อคนมาปะทะก็จะล้มลง

3. กั้นไว้

   พานคนข้างหลังไว้

4. ระให้หมดไป

   เอาไม้กวาดพานหยากไย่

การใช้

ในความหมายว่า พบปะ มักใช้เข้าคู่กับคำ พบ เป็น พบพาน หรือ พานพบ

รากศัพท์ 6

คำวิสามานยนาม

พาน

1. ชื่ออำเภอหนึ่งในจังหวัดเชียงราย