ดูเพิ่ม: หมัด และ หมุด

ภาษาไทย

แก้ไข

รากศัพท์

แก้ไข

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰmotᴰˢ¹ (Jonsson, 1991); ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩉ᩠ᨾᩫᨯ (ห‍ม็ด), อีสาน เหมิด หรือ เบิด, ลาว ໝົດ (ห‍ม็ด), ญ้อ เมิ็๊ด หรือ เบิ็๊ด, ไทลื้อ ᦷᦖᧆ (โห‍มด), ไทดำ ꪹꪢꪸꪒ (เห‍มย̂ด), ไทใหญ่ မူတ်း (มู๊ต), ปักษ์ใต้ เหม็ด; เทียบจีนยุคกลาง 歿 (MC mwot, “ตาย”)

การออกเสียง

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

หมด (คำอาการนาม การหมด)

  1. สิ้น
    หมดลม
    หมดกิเลส
    หมดปัญญา
  2. ไม่มี
    เงินหมด
    ฝนหมด
  3. จบ
    หมดรายการ

คำกริยาวิเศษณ์

แก้ไข

หมด (คำอาการนาม ความหมด)

  1. ไม่มีอะไรเหลือ
    กินหมด
    ใช้หมด

ภาษาคำเมือง

แก้ไข

การออกเสียง

แก้ไข

คำกริยา

แก้ไข

หมด (คำอาการนาม ก๋ารหมด หรือ ก๋านหมด)

  1. (อกรรม, สกรรม) รูปแบบอื่นของ ᩉ᩠ᨾᩫᨯ (ห‍ม็ด)