เหลือ

ดูเพิ่ม: เหลอ

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทดั้งเดิม *ʰlɯəᴬ; ร่วมเชื้อสายกับลาว ເຫຼືອ (เห‍ลือ), ไทลื้อ ᦵᦜᦲ (เห‍ลี), ไทใหญ่ လိူဝ် (เลิว), ไทใต้คง ᥘᥫᥴ (เล๋อ̂), อาหม 𑜎𑜢𑜤𑜈𑜫 (ลึว์), จ้วง lw, จ้วงแบบหนง low, จ้วงแบบจั่วเจียง lwe/lweq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เหฺลือ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	lʉ̌ʉa
	ราชบัณฑิตยสภา	luea
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/lɯa̯˩˩˦/(สัมผัส)

คำกริยา

เหลือ (คำอาการนาม การเหลือ)

1. เกิน, เกินต้องการ, มาก, มากเกิน
2. ยังอยู่, ค้างอยู่, ยังไม่หมด