ต่อย

ภาษาไทย

รากศัพท์

ร่วมเชื้อสายกับอีสาน ต่อย, ลาว ຕ່ອຍ (ต่อย), คำเมือง ᨲᩬ᩠᩵ᨿ (ตอ่ย), เขิน ᨲᩭ᩵ (ตอย่), ไทลื้อ ᦎᦾᧈ (ต่อ̂ย), ไทดำ ꪔ꪿ꪮꪥ (ต่อย), ไทใหญ่ တွႆႇ (ต่อ̂ย), ไทใต้คง ᥖᥩᥭᥱ (ต่อ̂ย), อาหม 𑜄𑜨𑜐𑜫 (ตอ̂ญ์), จ้วง doiz (ตอย, “ชก, ต่อย”)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์ {ไม่ตามอักขรวิธี; เสียงสระสั้น}		ต็่อย
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	dtɔ̀i
	ราชบัณฑิตยสภา	toi
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/tɔj˨˩/(สัมผัส)

คำกริยา

ต่อย (คำอาการนาม การต่อย)

1. ชก

   ต่อยปาก

2. เอาของแข็งหรือของหนักตีหรือทุบให้ลิ ให้แตก ให้หลุดออก

   ต่อยหิน

   ต่อยมะพร้าว

3. ใช้เหล็กในที่ก้นแทงเอา

   ผึ้งต่อย

   มดตะนอยต่อย

4. โดยปริยายหมายความว่า ทำแตก

   เด็กเอาจานไปต่อยเสียแล้ว