จารึก

ภาษาไทย

รากศัพท์

ยืมมาจากภาษาเขมรเก่า *ចារិក (*จาริก), แผลงมาจากចារ៑ (จารฺ); ร่วมเชื้อสายกับภาษาเขมร ចារឹក (จารึก), ภาษาลาว ຈາຣຶກ (จารึก)

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		จา-รึก
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	jaa-rʉ́k
	ราชบัณฑิตยสภา	cha-ruek
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/t͡ɕaː˧.rɯk̚˦˥/(สัมผัส)

คำกริยา

จารึก (คำอาการนาม การจารึก)

1. เขียนหรือจารให้เป็นรอยลึกเป็นตัวอักษรหรือภาพเป็นต้นบนแผ่นศิลา โลหะ หรือดินเป็นต้น, โดยปริยายหมายถึงลักษณะที่คล้ายคลึงเช่นนั้น

   จารึกไว้ในดวงใจ

คำนาม

จารึก

1. (ศิลา~) เรียกศิลาที่จารึกเป็นตัวอักษรหรือภาพเป็นต้น

   จารึกอโศก

   จารึกสุโขทัย