ขี้ตะไคร่

ภาษาไทย

การแบ่งพยางค์		คี่-ตะ-ไคฺร่
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kîi-dtà-krâi
	ราชบัณฑิตยสภา	khi-ta-khrai
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล^{(คำอธิบาย)}		/kʰiː˥˩.ta˨˩.kʰraj˥˩/^{(สัมผัส)}

(ภาษาปาก) พืช สีเขียว ที่เกิด ติด อยู่ตาม ต้นไม้ ตามพื้นดิน หรือกำแพงที่ชุ่มชื้น
ทางเดินมีขี้ตะไคร่ ระวังจะลื่น
(ภาษาปาก) คราบที่เกิดจาก โคลน ใน น้ำ
เด็ก ๆ เล่นน้ำนานจนขี้ตะไคร่จับหน้า

ราชบัณฑิตยสถาน. พจนานุกรม ฉบับราชบัณฑิตยสถาน พ.ศ. ๒๕๕๔ เฉลิมพระเกียรติพระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว เนื่องในโอกาสพระราชพิธีมหามงคลเฉลิมพระชนมพรรษา ๗ รอบ ๕ ธันวาคม ๒๕๕๔. กรุงเทพฯ : ราชบัณฑิตยสถาน, 2556, หน้า 198.