เขียว

ดูเพิ่ม: เขี้ยว

ภาษาไทย

รูปแบบอื่น

• (เลิกใช้) ขยว

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		เขียว
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	kǐao
	ราชบัณฑิตยสภา	khiao
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/kʰia̯w˩˩˦/(สัมผัส)

รากศัพท์ 1

สีเขียว

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *xiəwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับ ภาษาคำเมือง ᨡ᩠ᨿᩅ (ขยว), ภาษาปักษ์ใต้ เขี้ยว, ภาษาลาว ຂຽວ (ขย̂ว), ภาษาเขิน ᨡ᩠ᨿᩴ (ขยํ), ภาษาไทลื้อ ᦵᦃᧁ (เฃว), ภาษาไทดำ ꪵꪄꪫ (แฃว), ภาษาไทขาว ꪄꪸꪫ, ภาษาไทใหญ่ ၶဵဝ် (เขว), ภาษาอาหม 𑜁𑜢𑜈𑜫 (ขิว์), ภาษาจ้วง heu, ภาษาจ้วงแบบจั่วเจียง keu; เทียบภาษาเขมรเก่า khiava (“น้ำเงิน; เขียว”), ภาษาเขมร ខៀវ (เขียว), ภาษาไหลดั้งเดิม *kʰiːw (“น้ำเงิน”)

คำคุณศัพท์

เขียว (คำอาการนาม ความเขียว)

1. มีสีอย่างสีใบไม้สด

   สุดหล้าฟ้าเขียว

   โกรธจนหน้าเขียว

2. (โบราณ) น้ำเงิน, คราม

คำพ้องความ

ดูที่ อรรถาภิธาน:เขียว

ดูเพิ่ม

สีในภาษาไทย
แดง	เขียว	เหลือง	ครีม	ขาว
เลือดหมู	บานเย็น	น้ำเงินอมเขียว	มะนาว	ชมพู
คราม	น้ำเงิน	ส้ม	เทา	เม็ดมะปราง
ดำ	ม่วง	น้ำตาล	ฟ้า	ฟ้าอมเขียว

รากศัพท์ 2

สืบทอดจากภาษาไทดั้งเดิม *xwiːwᴬ; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ขิว, ภาษาลาว ຂິວ (ขิว) หรือ ຂີວ (ขีว), ภาษาไทใหญ่ ၶဵဝ် (เขว)

คำคุณศัพท์

เขียว (คำอาการนาม ความเขียว)

1. กลิ่นเหม็นอย่างกลิ่นใบไม้สดบางชนิด

   เหม็นเขียว

2. (ความหมายนี้พิสูจน์⁽⁺⁾ได้ไหม) (โบราณ) เหม็นเน่า

รากศัพท์ 3

จากผิวของสัตว์ที่มีสีเขียว

คำนาม

เขียว

1. ชื่องูสีเขียวหลายชนิดและหลายวงศ์ เช่น เขียวพระอินทร์ (Chrysopelea ornata) เขียวหางไหม้ท้องเหลือง (Trimeresurus albolabris)

คำเกี่ยวข้อง

• เขียวพระอินทร์
• เขียวหางไหม้
• เขียวหางไหม้ท้องเขียว
• เขียวหางไหม้ท้องเหลือง

รากศัพท์ 4

ร่วมเชื้อสายกับภาษาลาว ຂຽວ (ขย̂ว)

คำกริยา

เขียว

1. (โบราณ) รีบไป, รีบมา

คำพ้องความ

• เคียว, เครียว