ภาษาไทย แก้ไข

รากศัพท์ แก้ไข

ขี้ +‎ ข้า; ร่วมเชื้อสายกับภาษาอีสาน ขี้ข้า, ภาษาลาว ຂີ້ຂ້າ (ขี้ข้า), ภาษาคำเมือง ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า), ภาษาเขิน ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า)

การออกเสียง แก้ไข

การแบ่งพยางค์คี่-ค่า
การแผลงเป็น
อักษรโรมัน
ไพบูลย์พับบลิชชิงkîi-kâa
ราชบัณฑิตยสภาkhi-kha
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)/kʰiː˥˩.kʰaː˥˩/(สัมผัส)

คำนาม แก้ไข

ขี้ข้า (คำลักษณนาม คน)

  1. (หยาบคาย) คนรับใช้
  2. (ดูหมิ่น) คำประชดเชิงเปรียบเทียบที่บ่งบอกฐานะต่ำต้อย, คำดูถูกเหยียดหยามว่าเป็นผู้มีฐานะต่ำต้อย (ใช้เป็นคำด่า)

คำพ้องความ แก้ไข

ดูที่ อรรถาภิธาน:คนใช้

คำประสม แก้ไข

ภาษาคำเมือง แก้ไข

การออกเสียง แก้ไข

คำนาม แก้ไข

ขี้ข้า (คำลักษณนาม คน)

  1. อีกรูปหนึ่งของ ᨡᩦ᩶ᨡ᩶ᩣ (ขี้ข้า)