หน่อ

ภาษาไทย

รากศัพท์

สืบทอดจากไทตะวันตกเฉียงใต้ดั้งเดิม *ʰnɔːᴮ¹, จากไทดั้งเดิม *ʰnoːᴮ; ร่วมเชื้อสายกับคำเมือง ᩉ᩠ᨶᩬᩴ᩵ (หนอํ่), เขิน ᩉ᩠ᨶᩳ᩵ (หนอ่), ลาว ໜໍ່ (หนํ่), ไทลื้อ ᦐᦸᧈ (หฺน่อ̂), ไทดำ ꪘꪷ꪿ (หฺนํ่), ไทขาว ꪘꪮꫀ, ไทใหญ่ ၼေႃႇ (น่อ̂), ไทใต้คง ᥘᥨᥝᥱ (โล่ว) หรือ ᥢᥨᥝᥱ (โน่ว), พ่าเก ꩫေႃ (นอ̂), อาหม 𑜃𑜦𑜡 (นอ̂), จ้วง noq

การออกเสียง

การแบ่งพยางค์		หฺน่อ
การแผลงเป็น อักษรโรมัน	ไพบูลย์พับบลิชชิง	nɔ̀ɔ
	ราชบัณฑิตยสภา	no
(มาตรฐาน) สัทอักษรสากล(คำอธิบาย)		/nɔː˨˩/(สัมผัส)

คำนาม

หน่อ

1. พืชที่งอกจากกอหรือเหง้าของต้นใหญ่

   หน่อไม้

2. โดยปริยายเรียกสิ่งที่เกิดเช่นนั้น
3. ลูก, ลูกชาย

   หน่อเนื้อเชื้อไข

4. เชื้อสาย

   หน่อพุทธางกูร

5. แผลเรื้อรังที่เกิดจากคุดทะราด เป็นตามฝ่าเท้า

ภาษาคำเมือง

คำนาม

หน่อ

1. อีกรูปหนึ่งของ ᩉ᩠ᨶᩬᩴ᩵ (หนอํ่)